آتش اشك

من به دام مهر مهرويان و خوبان سوختم

دوختم لب را كنون از داد ايمان سوختم

در كوير غوطه ام با استواري بنگريد

خيمه اي را كز رياكاري افغان سوختم

خرقه ها را ما به سبك ژنده پوشان سوختم

ديدگان را زآتش اشك فراوان سوختم

گوشه چشمي بر ضعيفان بلاكش بايدت

شايد اينجا بنگري بين فقيران سوختم

سوختم در لا به لاي شمع هجرانت ز دوش

گو بهاران را كه دل را در تبستان سوختم

حاليا شام است و هجران ست و در ابطال خويش

بس شقايق را به كام آذرستان سوختم

ما به فتواي همان شيخي كه در زنجير گفت

از فريب دولت عشاق يزدان سوختم