عمر

خالي شده ام به سبك پيمانه عمر

بر خاست هما زبام كاشانه عمر

سرخم به درون آتش از خون رزان

زردم به ميان دام و از دانه عمر

شادي كه خورد كه قحطي شاديهاست

عنوان هر آنكه خورده ديوانه عمر

در گيس تو افسر است از سوسن و ياس

در موي من آلتي ست از شانه عمر

اندوه تو را جفا پديد آورده است

لبخند مرا قصاص افسانه عمر

خوش باش و در اين سراچه مغرور مشو

هر چند شدي رفيق بيگانه عمر

برخيز تو اي خواجه كه خش خش بكشد

حمال زمانه رخت از خانه عمر