هرگز اميد خود ز خدا قطع نمي كنم

هرگز اميد خود ز خدا قطع نمي كنم

شاعر : م.فرياد

الها ماه مهماني تو آمد بپايان
ميشوم محروم از خوان نعيم و فيض منان

گر نيامرزيده اي اين عاصي درگاه خود را
از سر لطف و كرمت عفو كن از من گناهان

اشك مي غلطد به مژگانم بجرم رو سياهي
كن نصيبم رحمتت را اي پناه بي پناهان

اي پناه بي پناهان

***

خوش بر كسي كه سفره نشين خدا بود
از هرچه غير خواسته ي او گر ، جدا بود

درب كلاس درس خدا چون گشوده شد
خوش بر مطلبي كه قبول انتها بود

پايان رسيده درس و نوشتند نتيجه را
ترسم رفوزه چون همه وقت نام ما بود

گيرد اگر كه دست دلم لطف دوستان
از بهر اين فلك زده دست دعا بود

هرگز اميد خود ز خدا قطع نمي كنم
بخشنده تر ز دامن لطفش كجا بود ؟