بي عدالت

آنان كه به نام نيك نازند

در نامه خويش سرفرازند

صد توبه گر از خطا شكستند

يك توبه كنند بى‏نيازند

نازم به ميان خال ابروت

چون فلفل تيز چاره سازند

لب را بگزم ميان دندان

چون در دل خون هزار رازند

اى قاضى شهر بى‏عدالت

غم با دل خوش چگونه سازند

دل در غم يار و يار با خويش

بر چشمه خون فشان بتازند

سوداى رخش نياز باصر

محتاج هر آن چه پاك بازند