فلك

جهان را نيستان به آتش كشيد

كس اندر سرايش محبت نديد

گر اين جا صفايى بود بهر يار

صفايش قبس بوده در روزگار

ز پندار من بشكفد در دهان

كلامى كه دم مى‏زند از افغان

چو دريا بسوزد ز تزوير و رنگ

جوانى بميرد ز ترياك و بنگ

مگر منطق اندر جهانش نبود؟

كه برنا ريايى بود در سجود؟

برو اى فلك بار دنيا گذار

كه دنيا ندارد دگر اعتبار

هر آنكس كه در دار دنيا سر است

ز جود و سخا و ز صلب ابتر است