لب هندو

حافظ آن خرقه و سجاده و عرفان بردى

بوسه گاه لب هندوىِ رفيقان بردى

قصر فردوس تو را گويى به خاك آوردند

خانقاه و چمن و بلبلِ خوشخوان بردى

بى گمان شرب مدام تو فراموش نشد

گرچه از ما تو كنون روضه ي رضوان بردى

حافظا عذر بنه اين همه نادانى را

صلح هفتاد و دو ميليون ضعيفان بردى

همچو زندان سكندر همه در زنجيرند

رفتى اما تو چنين گل ز گلستان بردى

كى و كاووس وطن آب مصلاها را

جوى و گلزار و مى و مطرب و ايمان بردى

باصر از گفته حافظ غزلى نغز بخوان

خوش بود حال تو چون نامى ز ديوان بردى