آتشكده

مى‏زنم تكيه به زانو به شبستان دروغ

كه شبستان شده چون دولت و ايمان دروغ

روزگارى من ديوانه به صد حيله و رنگ

خوردم از گندم بى‏دانه ز دستان دروغ

نرگسانت همه از دشت پرآلاله برون

رفته از دست رفيقان و اديبان دروغ

يا رب آيات تو را كى به زر آغشته كنند

كوفيانى كه تو را خوانده به يزدان دروغ

چشم مستانه‏ات اى سرو بلند آوازه

به من آور كه شد اين دل پر مستان دروغ

كو مريدى كه شود تشنه‏ى آتشكده‏اى

كو بلالى كه زند نعره به دامان دروغ