ديوانه و هشيار

گويند در اين خانه همخانه چرا خندد؟

هشيار بگرياند ديوانه چرا خندد؟

از دامن سرمستان افتاده سبو امشب

پيمانه ز كف داديم دردانه چرا خندد؟

صيديم و به صد داميم بى‏دانه و بد ناميم

كين دانه و من در دام پس دانه چرا خندد؟

شمع دل ما از دوش مى‏سوزد و مى‏سازد

شب را گنهى نبود پروانه چرا خندد؟

هر چند در اين وادى چون موسى واستادى

استاده اگر افتد ويرانه چرا خندد؟