گوش و دهان

به گرفتارى ما بى‏خبران خنديدند

در ره كوى بتان همسفران خنديدند

همچو ميشان به چراگاه شفق رقصيدند

مثل گرگان به غم و روى شبان خنديدند

به تمسخر زده بر زير و بم ساز فسون

در نظر بر دف و نى هم نفسان خنديدند

به كويران بلاكش بود اين لب ز عطش

ساقيان هم به يم و تشنه لبان خنديدند

با كه از فرش بلايا بزنم صحبت خويش

اى دريغا كه به ما گوش كران خنديدند

كام جويان همه رفتند و بگفتيم به جسم

شكوه‏اى را كه چنين گوش و دهان خنديدند