مهره اول

نفسى كز افيون در چه و نيزار افتاد

خاطرى گشته به تشويشى كه بيزار افتاد

گل مريم كه ز بستان شده بيزار بگفت

چه متاعى‏ست خدايا كه به گلزار افتاد؟

به گلو آب حياتى كه طبيعت افكند

همه خشكيد و نماندش اثرى نار افتاد

قرعه‏اى دوش به ياد رخ دلدار زديم

كه همان مهره‏ى اول به لب يار افتاد

ساقيا توشه‏ى عقباى مدامم بخشا

آن دمى كز سر تعظيم تو آن بار افتاد