خزان ديده

ز ازل تا به ابد چرخ زمان با ما نيست

ادعا كم كن و كم كن كه جهان با ما نيست

از سر زلف تو ليلي دل مجنون خون است

ما كه راضي شده ايم خون رزان با ما نيست

ما كه با سير و سلوك از بر كاشان رفتيم

بي سبب ني كه چنين كون و مكان با ما نيست

عاشقي پيشه ي ما ني كه همان جوهر ماست

جوهر از چشمه اشك آمد و جان با ما نيست

اي دريغا كه ز چشم و دل ما كرد دريغ

آن بهاري كه بگفت باد خزان با ما نيست

اي بهاري كه خزان ديده ي هر پائيزي

بسته اند كام و ببين كوس لبان با ما نيست

گر چه با باصر خندان به سفر خواهي شد

ليك اي همسفران لقمه اي نان با ما نيست