صفا و مروه

در بيابان صفا مروه‏اى تسبيح من است

هاجرم در بغلم پاره‏اى از اين بدن است

چشم دارم به سرابى كه در او آبى نيست

غافل از چشمه‏ى اشكم كه در اين انجمن است

انتظارى كشم از قامت بيتاى خليل

اى سراب هُش كه در او غافله‏اى بت شكن است

عابد از بت شكن كعبه‏ى مقصود بترس

كه تبر بر سر دستان چنين تهمتن است

ار كه روزى تن آلوده ز خاكم خيزد

سجده‏گاه من ديوانه و دينم وطن است

برو اى سنگ سيه چهره كه در ظلمت شب

مور هم رنگ توهم در بدر خويشتن است

باصر از مروه چه خواهى بجز ادراك وجود

كين تن همسايه و هم قافيه‏ى اهرمن است