حقيقت طبيعت

نسيم سرد مى‏وزد، به سبزى بهارها

كجاست تا كه بشكفد، گلى ميان غارها

سراى عندليب كو، كه پر كشيم سوى او

و ارمغان آوريم، به يار در ديارها

مكُش به غمزه‏اى صبا، نرگس دشت لامكان

چو اين زمانه مى‏برد، خدنگ بهر يارها

درخت داد مى‏زند، مَبُر به تيغ جان من

كه با تبر زنيم بُن، نسل گل و چنارها

مرا مگير از چمن، كه در كمينگاه دل

نشسته در خرابه‏اى، مغيل دشت خارها