گوهر

گر نيابى گوهرى هرگز نيابى خويش را

مار زنگى را چه ارزد گر نباشد نيش را؟

از كمر زنّار گير اى صوفى اهل يقين

كين تعلق‏ها نگيرد دامن از درويش را

ثروت قارون نيرزد تا در اين دير فنا

بهر سيم و زر سپارى خرمنى از ريش را

دور باد از ساغر و مى سنگ نادانى و همّ

حاش للَّه ار بيفزايى كنون تشويش را

نسل فرهاديم و از هر تيشه مى‏آيد سروش

تا بگويد داس احمر مى‏تراشد كيش را