از او دوا گرفت مسيحا...هوالشفاء

از او دوا گرفت مسيحا...هوالشفاء

شاعر : مهدي عبدالكريمي

از لحظه نخست، خداداد عاشقم
از ساعتي كه روح به من داد عاشقم

خورشيد... در حرارت عشق تو آتشم
گرم توام به شدت مرداد، عاشقم

با تيشه تيشه اشك شدم بيستون شكن
"شيرين" ببين به شيوه "فرهاد" عاشقم

از داستان صبح ازل در تحيرم
تا اينكه چشم تو به من افتاد... عاشقم

شيرين شهد لعل لب تو عسل ترين
يوسف ترين عزيزي و ضرب المثل ترين

از آن زمان كه شورزن اين علم شده
با كيمياي عشق دلم هم قسم شده

آوردنم به قصر تو با چهره اي سياه
آري سگي به حرمت تو محترم شده

از بس كه محض تشنگي ات گريه كرده ايم
مظلومي قيام تو "بار دلم" شده

نوح نجات، "تشنه لبيك ها" ببين
از شدت علاقه دلم هم حرم شده

آقايي و به عشق قسم دوست دارمت
اي زندگي من چه كنم دوست دارمت

من كه شما نديده مريد شما شدم
سرمست از فرات همان ابتدا شدم

از لطف رزق پاك و همين گريه بر تو بود
اينكه علي شناس شدم، باخدا شدم

پرچم بدوش در تب ايام كودكي
از پابرهنه هاي همين دسته ها شدم

نوزاد بودم و لحظات نخست بود
تا آشنا به تربت كرببلا شدم

در زير قبه حرم عرش حائرت
فرموده اند اينكه "خدا هست... زائرت"

ما را خودش نوشته مسلمان منبرش
حر و زهيرهاي حواشي دفترش

ما را خودش نوشته به چشم محبتش
همراه جبرئيل، پريشان كبوترش

شور حسين عاقبت خير ميدهد...
چون بي نتيجه نيست دعاهاي مادرش

دنيا به قد هيبت نامش كفن نداشت
شاهي كه بود زينت دوش پيمبرش

او عين عشق هست و پر از شور عين، ما
پير "حسين مني انا من حسين" ما

از او دوا گرفت مسيحا... هوالشفا
يعني حسين روح تسلا... هوالشفا

با نوح بود... همدم يوسف... كنار هود
جبريل هم كه گفت به موسي... هوالشفا

اي قوم خسته جان خداجو... هوالطبيب
اي تشنگان جام مداوا... هوالشفا

بال و پرت شكسته؟ اميدت كجاست پس؟
فطرس قسم به حضرت زهرا... هوالشفا

آري رواست هر چه دعا در جوار او
حتي شفاست خوردن خاك مزار او

او عهد كرده است چنان مست جان دهد
تا عرش و فرش و لوح و قلم را تكان دهد

با او و يا مقابل او؟ پاسخي است سخت
هر كس به اختيار خودش امتحان دهد!

او هر چه داشت داد براي نجات ما
تا عشق را به مردم دنيا نشان دهد

يا شاعرانه وصف كنم كه براي خود
آمد به ما جلالت ديوانگان دهد