نيمه مرطوب ماه

آمدند
دوباره ابرها آمدند
و چتر ، در سياهي چند ماه فراموشي
دوباره به من فكر مي كند
به جاده هايي كه هنوز به دنيا چسبيده اند
به غربتي كه ميان كلمات و سفر
چه قدر سنگين
مرا به راه مي برد
تو رابه خانه مي آورد
در اين سفر كه ماه سفيد است
و آسمان كه همان آبي بود
وقتي از نيمه ي مرطوب ماه بر مي گردم
وقتي از ماه شبانه ي خيس
كه به چشم كودكان چسبيده مي آيم
چه قدر كنار پنجره برايت
مي آورم
چه قدر راه نرفته براي سفر
در اين سفر
ميان سنگيني كلمات
به پروانه ها فكر مي كردم
كه دور كودكي هاي از مدرسه تا جاده هاي جهان چرخيدند
در اين سفر
چه قدر رها مي شوم
نه اينكه من از غربت كلمات
كه تمام دنيا از من رها مي شود
حالا كه خوب
از
نيمه ي مرطوب ماه
به دنيا نگاه مي كنم
اين همه شهر كه هر روز ، ناخواناتر مي شوند
اين همه آدم كه عصرها ، بي نام به خانه بر مي گردند
چه قدر بي پروانه و كودكي
چه قدر بي زمزمه و چتر
به راه همين طور ، نمي داني تا كجا افتاده اند
به شهرهاي همين طور ، نمي داني تا چه وقت
بزرگ مي روند
و ايندنيا ، هميشه به دست هاي ما چسبيده است
نگاه كن
دوباره ابرها آمدند