پروانه هاي پرپر دستان

به هر طرف نو زد آفاق
زان پس
خامش ستاده بود و
به دار سپيده ي بي اورنگ
گردن نهاده بود
خونابه : پرده بر
مژه ي مفتول
ابر سكوت مهاجم
با خرمن خزنده ي پرها ريخته
روياي سبز درخت و زمين
بي كهكشان پرت شباهنگ
مهتاب آبگون
بر دامن دوباره ي توفان
آه بنفشه
برلب مجنون بيد بن
ناگه تو را
پروانه هاي منتظر دستان
بر قاب طبل
سوخته ي موعود
رد قبيله ها و قافله ي اسپند
پرپر زدند و فتادند
ما را ولي هنوز
زخم زبان زنجره و زنجير
بار گران خفت
خواب دوباره
پاره تخته ي تابوت بود
اما پرندگان
طرفه تبار زمزمه
شبگير خوانده اند
زين مايه بي گمان
بر ذهن آسمان
بذر ستاره ها و صاعقه ها را فشانده اند