داغي دوباره تا نفس نرگس

سياره ي سرشك ، نمي دانم
روي كدام دايره
در روياست
برفي كه مي نشيند انسان انبوه مي شود
مي آيم از نگاه
تو برگي به تن كنم
داغي : كه تا دريچه گشايم
فرياد را
به رنگ سفر دور مي زند
شايد دميده ببر و
استخوان مرده ندارد سر قرار
ناهيد يخ زده ست
درياچه اي كه كتف نو رسيده به نخ مي كشد
هنوز
بايد كه پاك مي بريدم از اول
از
خاطرم زمان
ماهي
كه پاره مي كند پلاس روشن تاريكي
مي بينمش كه هيچ نمي رويد آشكار
عمرم شكسته است
جا به جا نمي شود اين اوراق
رخ در رخ تمام آينه ها
مي بارد و هنوز
تو در راهي