به من سكوت بياموز

مرا به آتش بسپار اي پرنده سرخ
كه در كوير صداهاي دور مي نگري
و در نگاه تو گلهاي ياس مي خشكند
سفال خالي گلدان ماه را بشكن
مرا بسوزان اي بانگ
روشن اي خورشيد
مرا به دوزخ بسپار
باد را بگذار
كه در كوير صداهاي دور بگريزد
مرا به آتش بسپار اي برهنه ي تاك
مرا به خوشه ي زرين بادهاي هراسان كه در خزان شعله ور مرگ رها شده اند
بپيوند
در آن هياهوي سبز
سفال آبي گلدان هميشه خالي ماند
مرا به دريا بسپار اي هياهوي سبز
سفال خالي خاموشي از تو مي شكند
و ابر خسته ي مرداب را
كه در هميشگي آبها رها شده است
به صخره مي راند
در آن هياهوينيلي پرنده مي خواند
و روشنايي فرياد صخره در همه ي آفتاب مي تازد
مرا بباران اي جام روشن اي باران
كه در كوير صداهاي دور مي باري
و در نگاه تو گلهاي ياس مي رويند
به من رميدگي ماه نيمه روشن را
در آبهاي خليج
و ساقه هاي گياهان و نخلهاي بلندي كه شط شعله ور از ماه خفته مي طلبند
به من شكفتن و باريدن و سپيد شدن
به من زمستان بودن ميان گلدانها
به من سكوت بياموز
اي برهنه ي تاك
و آبهاي زمين
درون بستر شط
به سوي باغ خليج
كه در هياهوي سبز بهار پنهانست
هميشه مي رانند