و گيسوان تو ناگاه بر تمامي ويرانه هاي باد نشست

چه روز سرد مه آلودي
چه انتظاري
آيا تو باز خواهي گشت ؟
تو را صدا كردند
تو را كه خواب و رها بودي
و گيسوان تو با
رودهاي جاري بود
تو را به شط كهن خواندند
تو را به نام صدا كردند
از عمق آب
و باغ كوچك گورستان را در باد
به سوي شهر گشودند
تمام بودن رازي شد
و گيسوان تو ناگاه بر تمامي ويرانه هاي باد نشست