درد بي درمان

مثل گيسويي كه باد آن را پريشان مي‌كند
هر دلي را روزگاري عشق ويران مي‌كند

ناگهان مي‌آيد و در سينه مي‌لرزد دلم
هرچه جز ياد تو را با خاك يكسان مي‌كند

با من از اين هم دلت بي‌اعتناتر خواست، باش!
موج را برخورد صخره كِي پشيمان مي‌كند؟

مثل مادر، عاشق از روز ازل حسرت‌كِش است
هركسي او را به زخمي تازه مهمان مي‌كند

اشك مي‌فهمد غم ِ افتاده‌اي مثل مرا
چشم تو از اين خيانت‌ها فراوان مي‌كند

عاشقان در زندگي دنبال مرهم نيستند
دردِ بي‌درمان‌شان را مرگ درمان مي‌كند