پيشاني نوشت

به صحرايي دگر خواهم نهاد امشب سر خود را

ز خاطر مي‌برد اين رود وحشي بستر خود را

شبيه كودكي ماتِ خيابان‌هاي تهرانم

كه ناغافل رها كرده‌ست دست مادر خود را

پشيماني‌ست پيشاني‌نوشتم؛ پيش طالع‌بين

عرق مي‌ريزم و پايين مي‌اندازم سر خود را‌

زمين سنگ صبورت نيست، آه اي ابر سرگردان

مريز اين گونه زير دست و پا خاكستر خود را

زمين سنگي‌ست، من خوابم نخواهد برد، مي‌دانم

ولي بالش نخواهم كرد بالِ پرپر خود را