دور افتاده

كاهي است نيم سوخته در كهكشان، زمين
سنگي است بر دهانه آتشفشان، زمين

چون دانه اي بريده زتسبيح كائنات
افتاده است در گذر عابران زمين

در دست بادهاي مردد رها شده ست
اين قايق شكسته بي بادبان، زمين

خورشيد روي ديگر اين سكه را نديد
دلداده شب است همين مهربان زمين

اين ابرها بخارِ سرابند در هوا
بيهوده چشم دوخته بر آسمان زمين