شاه خورشيدم

بوته‌هاي شك شكفته در يقين
طعم نيشابوري‌ات شيرين‌ترين!

شعر دم كردم... غزل شيرازه‌اش
شاخه شاخه گل نباتم را بچين

فرض كن هر بيت قهوه‌خانه‌اي‌ست
غرق شو در عطر چاي دارچين

شاه خورشيدم دلم جمشيدي است
يك سبد منظومه‌ام را برگزين

بغض عطارم ... به غارت رفته‌ام
پادشاهي بي‌نشان بي‌سرزمين

فرض كن من دختري سلجوقي‌ام
سفره‌ام خالي‌ست اما پر ببين