سپيد و سياه

مترسك سر جاليز

خورشيد را

به مبارزه مي خواند

هنگام كه

گشادترين كلاهها

براي سرش تنگ است.

*****************

چه بيرزم

چه نيرزم

عشق مرا به سينه ي خود

سنجاق مي كند

آنگاه

ستاره مي شوم

در سياهچاله اي كه تا ابديت

جاريست.

*************

كلاف سر در گم عشق را

به پاي جوجه ي ماه مي بندم

و به نطعش مي برم

هنگام كه

شغال پير بر چكاد بلندترين كوه

مشق پلنگي مي كند.

*************

در خلوت سياه ترين شبهام

فانوس ماه را

گذري نيست

غول سياهچال قرونم گويي

كه در غل و زنجير

فرياد آه را اثري نيست

از خط ممتد قرمزها

وقتي كه مات مي گذرم

ديگر

شعر سياه را خطري نيست