عارفان صديق

ز باغ و راغ جهان بار و بر نخواسته اند

جماعتي كه حضر در سفر نخواسته اند

كم از فرشته نباشند عارفان صديق

كه جز متاع بلا بيشتر نخواسته اند

ز برق تندتر آن جمع بگذرند از خويش

كه استفاده در اين رهگذر نخواسته اند

به جنگ اهرمن نفس سالكان طريق

وفا ز خنجر و لطف از سپرنخواسته اند

مناديان حقبقت شعار كوي حبيب

مگر براي فدا جان و سر نخواسته اند

چو شير باش كه دريا دلان وادي عشق

براي خويش سفر بي خطر نخواسته اند

به زير سايه ي طوبي مقام آن جمعي است

كه از نخيله ي دنيا ثمر نخواسته اند

به زهد خشك نبخشند آن جماعت را

كه نان و نام به دامان تر نخواسته اند

به شر و درد و بلا مبتلاست جامعه اي

كه خير و شادي نوع بشر نخواسته اند

هنر اگر كه تو را هست خوش عمل بنما

كه قدر پور به فضل پدر نخواسته اند