خزان گلشن آل رسول

چندان كه ديده در غم آل عبا گريست

يا خون دل به دامن ما كرد يا گريست

دل مبتلاي آتش غم گشت تا كه سوخت

شد ديده بي فروغ ز اندوه تا گريست

گه سينه در رثاي نبي ناله كرد زار

گه ديده در عزاي حسن گه رضا گريست

از داغ سينه سوز حبيبان كردگار

خيل ملك به بارگه كبريا گريست

حوا كنار مريم و هاجر به سينه كوفت

آسيه با خديجه و خيرالنسا گريست

تنها نه جن و انس بريشان گريستند

روح الامين به عرش ازين ماجرا گريست

بيگانه زين مصيبت عظماست بيقرار

آنجا كه با تمام وجود آشنا گريست

آري خزان گلشن آل رسول شد

چون ابر نوبهار اگر چشمها گريست