گل و لبخند

زمستان در زمستان كي هراس يخ زدن داري
تو كه رنگين بهاري در حصار پيرهن داري

پُري از عطرهاي ناشناس جنگلي وحشي
فراغ اي ياس من از رنگ و بوي ياسمن داري

شبيه هالۀ رنگين كماني از گل و لبخند
به گرد دامنت پروانه ها در پرزدن داري

شبم سرشار عطر و روشني شد در هواي تو
مگر پيراهني از عطر شب بوها به تن داري

رهايم كن غبار دامن دشت جنون باشم
چه كاري تو به اين ديوانه بازيهاي من داري

سراپاي تو موزون است و در ديوان چشمانت
چه مضمونهاي ناب از حافظ شيرين سخن داري

به رغم عشق قسمت نيست، يا شايد كه نسبت نيست
تو را با خوي دلداري، مرا با خويشتنداري