سونامي

طوفاني آمد از دل درياها
درهم شكست خانه روياها

طوفان گرفت و صورت شب گم شد
در كام هولناك هيولاها

كوبيد طبل مرگ و خروشيدند
شيون كنان گروه هماواها

بر شانه هاي زلزله لرزيدند
دريا و كوه و ساحل و صحراها

دستي تكيده، بخزيده در طوفان
چشمي به راه مبهم فرداها

دريا هميشه آبي و زيبا نيست
اوج است و موج و وحشت و غوغاها

در جان آدمي هم دريايي ست
دريا تر از تمامي درياها

انسان حقيقتي ست معمايي
مبهم تر از تمام معماها

طوفان و سيل و زلزله تمثيلي ست
از التهاب آيت آياها

انسان به رغم هر چه زمين خوردن
مي ايستد دوباره بر اين پا ها

مي ايستد دوباره و مي سازد
كاشانه اي به رنگ تمناها