نام تو كنار اربعين گل كرد

شب رفتني است و راه ما روشن

آيينه ي مهر و ماه ما روشن

ترديد مكن كه آفتاب اين جاست

عباس و شريعه و عطش با ماست

از حرمله ها مترس

آب اين جاست

ما روشن و راه آبها روشن

از سنگ هراس نيست گلها را

از خاردلان و سنگ اندازان

با اين همه شمر و ابن سعد

اما

نام تو كنار اربعين گل كرد

نام تو كنار كربلا روشن

كشتند تو را به جرم بي جرمي

نام تو چقدر گشت

چرخاچرخ

نام تو چو نور در زمان چرخيد

چون خورشيدي در آسمان چرخيد

تو چرخ زدي

برون شدي از خويش

بر نيزه سر تو بود

يا خورشيد؟

اي مثل تلاوت دعا پر نور

اي مثل تبسّم خدا روشن

از حرمله نمازخوان فرياد

از فتنه گر دروغ باف افسوس

ياران جمل سوار كوته بين

طلحه شده اند در مصاف ...

افسوس!

در خانه ي عنكبوتي شيطان

مانند كلافه در كلاف

افسوس!

بوزينه ي روزگار بازيگر

ميرآخور فتنه اند اين خواران

بي پرده شدند و بي نسب

هيهات!

افتاده ميان چاه شب

هيهات!

ناچار مريد شب شدند اينان

ياران ابولهب شدند اينان

اما پسر بهار بودي تو

چون غيرت ذوالفقار بودي تو

راه تو چو راه مرتضي پر نور

نام تو چو نام مصطفي، روشن!