خروش فرهاد

            گل  سرخ  اناران  و حصار باد

  لب  خندان  نگين  رج رج  مرجان

 ندانم  رشته ي  ياقوت شد،  يا اخگر سوزان

  چه مي گويند،  شد خاكستري  خاموش

●

ترا كي مي توانم  ديد ؟

 درخت  سركش  اما گُر گرفت  و بيستون  در نور مي افروخت

 -«مرا  هرگز  نخواهي ديد»

  لبت سرخ  و  بر آن لبخنده ي  فرهاد

 شكسته  فرق  تو  از تيشه ي  بيداد .