آسمان شهر ما ، از صبح مي باريد .

 خيابان ، زير نور نقره صدها چراغ ،

                                            آن شب

تن بيمار را با روغن باران ، جلا مي داد .

در آن خلوت ، صداي پاي ما بود و صفير باد .

و تنها چتر سرخ او ، دم بدرود

لب ما را به كار بوسه با هم ديد .