هوا سردست  و دريا سخت  توفاني

نه بوي نوبهار آيد .

نه گلبانگ هزار آيد .

 بخور سربي مه ،  روي پل ، آرام خوابيده است

 نفس بر شيشه هاي پنجره چون دود ماسيده است

 همان بهتر كه اي دريا دل همراز

به كنج خلوت ميخانه ي مخروبه بگريزيم؛

صفا جوييم  و گل گوييم .

ز دل زنگار غم ، شوييم .

و قنديل مي ، اندر آسمان ساحل آويزيم .

بيا همگام ، همآواز

 من آتشپاي آتشگونه مي هستم .

 من آن مستم ....

 من آن مستم .