روزي ز چنگ هر غزل نغزم

 عشق و نشاط و خنده فرو مي ريخت

 در نغمه اش فسانه همي رقصيد .

 بر زخمه اش ترانه همي آويخت .

 هرگز نشد كه از صدف بحري

 دري گران به ساحل غم، غلتد .

 يا گرد شاخسار غزلهايم .

 نيلوفر شكست والم پيچد .

 امروز ديگرم نه نشاطي هست

 ني شور زن پرستي و مي خواري .

چنگم گسسته مانده و مي گريد ؛

بر سرنوشت شوم سيه كاري

 امروزم از نوازش هر تاري

 ريزد ترانه هاي  غم و حرمان ،

 آهنگ يك ترانه تكراري :

 - مردم از اين شكنجه بي پايان

ديگر دلم گرفته ازين آهنگ

 تا كي در ابتذال سيه ، مانم ؟

تا كي به چنگ وحشت نوميدي

در گوش چنگ قصه ي غم خوانم ؟

هان !  مردمي كه چشم شما  لغزد

 روي سواد شعر غم انگيزم

توفان شويد تا چو پر كاهي

 در گردباد مرگ در آويزم .

 هان ! مردمي كه گوش شما باز است

 تا بشنود ترانه پيروزي

 بندي زنيد شعر مرا بر دست

 تا بر كنيد ريشه ي كين توزي .

 هان ! دوستان ز راه وفا داري

 شعر مرا به خاك سيه ريزيد .

 با شاعري كه شعله ي نوميديست

 دريا شويد و يكسره بستيزيد .