علف هرزه

چون علف هرزه اي كه بار و برش نيست

 ريشه دوانيده ام  به دشت هوس ها .

 تشنگيم تافته چو كوره ي خورشيد

 گرچه كنارم بود كرانه ي دريا .

حسرت اينم كشد كه فصل بهاران

 از سر دريا بخور ابر نخيزد .

 وز نفس سرد كوهسار گرانخواب

 بر لب صحراي خشك ، ژاله نريزد .

هرگزم از شاخسار سبز درختي

 بستر آرام و سايه گير نبوده است .

مرغ نشاطي درون پهنه ي گوشم

 قصه نگفته ست و رازدل نسروده است .

 توده ي خاكستري كه ماند كنارم

 قصه ي يك كاروان گمشده گويد .

 ديده  سنگ  اجاق دود گرفته

خيره شده تا نشان رفته بجويد .

 گويدم اينها ، كه روزگار گدشته

 دست كسي آتشي كنار من افروخت .

 بر من دلبسته  در سكوت جنونم

شعله نشان داد و راه سوختن آموخت .

 سوختنم  هست و راز اين عطش سرخ

 رفته به دهليزهاي عمر سياهم .

 تا كيم  از دور كاروان انيران

 راه ببند به شعله هاي نگاهم .

تا كيم اين ديدگان  خون شده از خشم

 سايه سر گشتگان راه ببيند .

دست مرادي ز لطف پنجه گشايد

 وين علف هرزه را ز ريشه بچيند .