ميناي آرزو

من كيستم ؟ ترانه لبهاي آرزو

 همچون صدف ، نشسته به درياي آرزو

 تلخ آب مرگ مي خورم  و دم نمي زنم

 اندر هواي جرعه ي صهباي آرزو

مستان  به خواب ناز رفته اند و من

 بيدارم از شراره ي ميناي  آرزو

شبها به ياد روي تو صد بوسه مي زنم

 بر روي ماهتاب شب آراي آرزو

جز در سراي درد كه ديگر حكايتي است

 چشم    منست  و جلوه دنياي آرزو

 در گلشن حيات كه روييده  خار غم

ماييم و ما و سايه طوباي آرزو

 پنداشتم كه خواهش دل را كرانه ايست

 اما كرانه كو و تمناي آرزو

 امروز خون دل خورم و زنده ام كه باز

 دل بسته ام  به وعده فرداي آرزو .