زمين و زمان

جوي بزرگ دهكده ي زادگاه من

كز كوچه هاي خاكي و خاموش ميگذشت

آبي به روشنايي باران داشت

وز لابلاي توده ي انبوه خار و سنگ

خندان و نغمه خوان

سيري بسان باد بھاران داشت

با طيفھاي نيلي و نارنجي و كبود

نقشي به دلربايي فرش آفريده بود

جوي بزرگ دهكده ي زادگاه من

در نور نقره فام سحرگھان

عكس كبوتران مھاجر را

از پشت شاخ و برگ سپيداران

بر سطح موجدار درخشانش

مانند طرح پارچه جان مي داد

در روزهاي تيره ي بي باران

تصوير گيسوان دست حنا بسته ي چنار

با قطره هاي شبنم شفاف صبحدم

بر بالھاي زبر و درخشنده ي مگس

در لابلاي سبزي انبوه شاخسار

بر لوح پاك خويش نشان مي داد

وان جاري زلال در آغوش تنگ او

همواره از دو سو

با پونه هاي وحشي و با ريشه هاي پير

آميزي مدام و ملايم داشت

در حفره هاي خاك فرو مي رفت

در لايه هاي سنگ نھان مي شد

وانگه دوباره سوي زمينھاي دوردست

آرام و بي شتاب روان مي شد

جوي بزرگ دهكده ي زادگاه من

پنداشتي كه جوي زمان بود

كز لابلاي خاطره هاي عزيز عمر

با رنگھاي نيلي و نارنجي و كبود

سنگين تر و غليظ تر از جوي انگبين

راهي به سوي وادي آينده مي گشود

كنون همان زلال كه آب است يا زمان

در جويھاي محكم سيماني

چون برق مي گريزد و چون باد مي رود

زيرا كه راه او

از لابلاي توده ي سنگ و گياه نيست

ميلش به هيچ خاطره در طول راه نيست

او ، پشت هيچ ريشه توقف نمي كند

يا پيش هيچ پونه نمي ماند

وز هيچ برگ مرده نمي ترسد

وز يكدگر بسان شب و روز مي رمند

آري، درين ديار

در غربتي به وسعت اندوه و انتظار

ما ، با زمان به سوي فنا كوچ مي كنيم

بي هيچ اشتياق

بي هيچ يادگار