شبي در كارگاه تنديسگر

انديشه و تيشه ام مھيا بود

چون لوح و قلم ، كنار يكديگر

وان سنگ سپيد ، روبروي من

تا پيكري از دلش برآرد سر

آن لحظه ي پاك آفريدن بود

آن لحظه ي تالي خدا بودن

با هستي كائنات پيوستن

از عالم خاكيان جدا بودن

چون تيشه ي من به فرق سنگ آمد

از دست كسي دو ضربه بر در خورد

ابليس نباشد اين كه مي ايد ؟

اين گفتم و خنده بر لبم پژمرد

انديشه كنان به سوي در رفتم

من خالق آدمي دگر هستم

سر خم كن و مزد طاعتت بستان

در چون دهنم گشوده ماند از بھت

او آمده بود و شمع در دستش

در از پي او دويد و ، او بستش

بر توده ي سنگ تكيه زد خندان

گفتا چه درين جماد مي جويي ؟

خاست برابرت ، چه مي گويي ؟

برگير مرا و بر زمين افكن

تا دل به گناه عشق بسپارم

آنگاه ، تن از حرير ، عريان كرد

آن حرمت زاهدانه را بشكن

وين خواهش عاشقانه را بشنو

شمعي كه به كف گرفته بود افسرد

من تيشه ز دست خود رها كردم

با خون و خيالم آشنا كردم

از كالبدش ، گلي فراهم شد

آغشته به مھر ، چون دل آدم

از حد جمال محض ، لختي بيش

وز حد كمال عشق ، چيزي كم

چون پيكر تازه اش پديد آمد

ديدم كه به هر چه هست مي ارزد

چون دست به گوي سينه اش بردم

ديدم كه ز فرط لطف ميلرزد

سر در بر او به سجده خم كردم

هنگام نماز صبحگاهي بود

او شمع به شام تيره ام آورد

بخشايش روشن الھي بود