خورشيد واژگون

شب ، چون زني كه پنجره ها را يكان يكان

مي بندد و چراغ اتاقش را

خاموش ميكند

يك يك ستاره ها را خاموش كردو خفت

سرخي در آسمان سپيد سحرگھان

گلھاي ارغوان را بر آبشار شير

تصوير كرد

بادي ، كتاب سبز درختان را

تفسير كرد

آنگاه ، در حرير چمن ، آتشي شكفت

آتش نبود

بر آب سبز دريا ، قايق بود

خورشيد واژگون حقايق بود

يا انفجار عقده ي تاريكي

در آفتاب سرخ شقايق بود