با چراغ سرخ شقايق

مسي به رنگ شفق بودم

زمان ، سيه شدنم آموخت

در اميد زدم يك عمر

نه در گشاد و نه پاسخ داد

در دگر زدنم آموخت

چراغ سرخ شقايق را

رفيق راه سفر كردم

به پيشواز سحر رفتم

سحر ، نيامدنم آموخت

كنون ، هواي سفر در سر

نشسته حلقه صفت بر در

به هيج سوي نميرانم

حديث خويش نميدانم

خوشم به عقربه ي ساعت

كه چيره مي گذرد بر من

درون آينه ها پيري است

كه خيره مينگرد در من

كه خيره مينگرد در من