سعدي

هر كه مجموع نباشد به تماشا نرود
يار با يار سفركرده به تنها نرود

باد آسايش گيتي نزند بر دل ريش
صبح صادق ندمد تا شب يلدا نرود

بر دل آويختگان عرصه عالم تنگست
كان كه جايي به گل افتاد دگر جا نرود

هرگز انديشه يار از دل ديوانه عشق
به تماشاي گل و سبزه و صحرا نرود

به سر خار مغيلان بروم با تو چنان
به ارادت كه يكي بر سر ديبا نرود

با همه رفتن زيباي تذرو اندر باغ
كه به شوخي برود پيش تو زيبا نرود

گر تو اي تخت سليمان به سر ما زين دست
رفت خواهي عجب ار مورچه در پا نرود

باغبانان به شب از زحمت بلبل چونند
كه در ايام گل از باغچه غوغا نرود

همه عالم سخنم رفت و به گوشت نرسيد
آري آن جا كه تو باشي سخن ما نرود

هر كه ما را به نصيحت ز تو مي‌پيچد روي
گو به شمشير كه عاشق به مدارا نرود

ماه رخسار بپوشي تو بت يغمايي
تا دل خلقي از اين شهر به يغما نرود

گوهر قيمتي از كام نهنگان آرند
هر كه او را غم جانست به دريا نرود

سعديا بار كش و يار فراموش مكن
مهر وامق به جفا كردن عذرا نرود