خواب يلدا ( خسرو گلسرخي )

شب كه مي آيد و مي كوبد پشت ِ در را ،
به خودم مي گويم :
          من همين فردا
        كاري خواهم كرد
      كاري كارستان ...
و به انبار كتان ِ فقر كبريتي خواهم زد ،
تا همه نارفيقان ِ من و تو بگويند :
"فلاني سايه ش سنگينه
پولش از پارو بالا ميره ..."
و در آن لحظه من مرد ِ پيروزي خواهم بود
و همه مردم ،‌ با فداكاري ِ يك بوتيمار ،
كار و نان خود را در دريا مي ريزند
تا كه جشن شفق ِ سرخ ِ گستاخ مرا
با زُلال خون ِ صادقشان
بر فراز  ِ شهر آذين بندند
و به دور  ِ نامم مشعل ها بيفروزند
و بگويند :
        "خسرو" از خود ِ ماست
       پيروزي او در بستِ بهروزي ِ ماست ...
و در اين هنگام است
و در اين هنگام است
كه به مادر خواهم گفت :
  غير از آن يخچال و مبل و ماشين
  چه نشستي دل ِ غافل ، مادر
  خوشبختي ، خوشحالي اين است
  كه من و تو
  ميان قلبِ پر مهر  ِ مردم باشيم
  و به دنيا نوري ديگر بخشيم ...
شب كه مي آيد و مي كوبد
       پشت در را
به خودم مي گويم
من همين فردا
به شب سنگين و مزمن
كه به روي پلك همسفرم خوابيده ست
از پشت خنجر خواهم زد
و درون زخمش
صدها بمب خواهم ريخت
تا اگر خواست بيازارد پلكِ او را
منفجر گردد ، نابود شود ...
*
من همين فردا
به رفيقانم كه همه از عرياني مي گريند
خواهم گفت :
- گريه كار  ِ ابر است
من وتو با انگشتي چون شمشير ،
من و تو با حرفي چون باروت
         به عرياني پايان بخشيم
و بگوييم به دنيا ، به فرياد ِ بلند
عاقبت ديديد ما ، ما صاحبِ خورشيد شديم ...
و در اين هنگام است
و در اين هنگام است
كه همان بوسه ي تو خواهم بود
كَز سر مهر به خورشيد دهي ...
*
و منم شاد از اين پيروزي
به "حميده" روسري خواهم داد
تا كه از باد ِ جدايي نَهَراسد
            و نگويد چه هواي سردي است
            حيف شد مويم كوتاه كردم ...
*
شب كه مي آيد و مي كوبد پشتِ در را
به خودم مي گويم
اگر از خواب شبِ يلدا ما برخيزيم
اگر از خواب بلند يلدا ، برخيزيم
ما همين فردا
          كاري خواهيم كرد
          كاري كارستان ...