زندان شب يلدا ( هوشنگ ابتهاج )

چند اين شب و خاموشي ؟ وقت است كه برخيزم
 وين آتش خندان را با صبح برانگيزم

گر سوختنم بايد افروختنم بايد
 اي عشق يزن در من كز شعله نپرهيزم

 صد دشت شقايق چشم در خون دلم دارد
تا خود به كجا آخر با خك در آميزم

چون كوه نشستم من با تاب و تب پنهان
 صد زلزله برخيزد آنگاه كه برخيزم

برخيزم و بگشايم بند از دل پر آتش
وين سيل گدازان را از سينه فرو ريزم

 چون گريه گلو گيرد از ابر فرو بارم
چون خشم رخ افزود در صاعقه آويزم

اي سايه ! سحر خيزان دلواپس خورشيدند
 زندان شب يلدا بگشايم و بگريزم