در سوگ زنده رود

هلا نجابت شب آسمان گلدارت
عروس آينه پوش غزل گرفتارت

چه يادگار خوشي مانده شيخ لطف الله
به سقف گنبدي آسمان دوارت

شبيه خلوت كرياس و شور موسيقي است
نواي چكش و سندان ميان بازارت

دلم شبيه به زنجيرهاي اسليمي
شده است پيچك و پيچاك بر سپيدارت

خداكند كه ميان چهل ستون آوار
شوم اسير و نبينم به زير آوارت

چه شد طراوت زاينده اي كه مي آورد
پرنده هاي سبكبال را به ديدارت

سي و سه بار به تسبيح اشك موييدم
مگردوباره ببينم صبور و سرشارت

چه كام ها كه به كام تو تلخ شد اما
دوباره ملتمس دامن گنهكارت

نگفتمت كه مخند و نگفتمت كه بموي
كه چشم شور فلك مي كند نمك زارت

به حوض آينه پاشويه مي كنيم تو را
مگر كه سرد شود دست و پاي تبدارت

خداكند كه سياهي نياورد امشب
كلاغ هاي سيه چرده را به ديدارت