شب كوتاه

بر شانه هاي اين شب كوتاه

پاشيده گرد نقره اي ماه

دل خسته اند عارف و عامي

لب بسته اند عاقل و آگاه

افتاده است كوچه و ميدان

در دست چند گزمه ي گمراه

شور است بخت هركه نگريد

بر يوسفان زندان در چاه

شنگ است حال هر كه نفهمد

لبخند هاي پنهان در آه

با آنكه نيست محرم و مونس

با آنكه نيست همدم و همراه

اين بخت خفته دير نپايد

مي تابد آفتاب به درگاه