چراغ گريه

چراغ گريه روشن كن دوباره

دلم مثل دل عاشق دوچاره

چه سازم با دل ديوونه اينبار

اگه عاشق بشه طاقت نياره

بهار اومد گل بابونه اومد

شقايق با دل ديوونه اومد

به غير تو كه پيش ياس و نرگس

نبودي  هركه ديدم خونه اومد

نيومد تا كه خاكستر شد آخر

گل زيباي من پرپر شد آخر

جوون و قد بلند و با حيا بود

پلاك و مهر و انگشتر شد آخر

بخند اي دل كه دنيا هم بخنده

به بخت هرچه زار دردمنده

علي اكبرم از جبهه اومد

همون تابوتِه كه قدش بلنده

نه بارونم كه بر صحرا ببارم

نه ماهم سر به كوهستان گذارم

چو شمعي نيمه جونم از غم تو

بسوزم آهي از سينه بر آرم