غزل 6

راهيان نور نورافشان كنند

كلبه خاموش دل تابان كنند

از طبيبان دردشان درمان نشد

دردشان را قدسيان درمان كنند

نوش جان جام مي عهد الست

غسل جان با قطره باران كنند

با انالحق دم زنان منصور وار

خويشتن را راهي ميدان كنند

رقص آتش لايق پروانه هاست

كاين چنين جان را فداي جان كنند

جان به اخلاص طبق وا مي نهند

تا كه عالم را زخود حيران كنند

عهد و پيمان بسته با معبود خويش

عزمشان را تكيه بر ايمان كنند

رو دل آواي از پس اين قافله

تا تو را هم شهره دوران كنند