غزل 4

ناز نازان را بكوي عاشقان خوانديم ما

غير ناموسان دل را زانسبب رانديم ما

خون دلها خورده ايم از ناكسان تنگ چشم

خرقه زهد و ريا كنديم و سوزانديم ما

در سلوك خويشتن با سالكان ره جسته ايم

بذر عشق و معرفت را بر دل افشانديم ما

پشت پرده گفتگوئي بود بين ما و دوست

تا به لطف لايزالش در حرم مانديم ما

در حريم عشفبازان جرات پروانه بين

كاين چنين شمع دل معشوقه گريانديم ما

طالبان نور حق بوديم و در عهد ازل

پرتو نور خدا بر ديده بنشانديم ما

از سر صدق و صفا باز آ دل آواي حزين

كاين لباس عافيت را بر تو پوشانديم ما