چند شعر كوتاه از سيد علي ميرافضلي

وقتي كه باران توي رؤياها نمي‌بارد

وقتي نسيمي نيست؛

بايد براي خواب‌هايم رمز بگذارم.

***

عكس‌هايي هستند

كه گريبان ترا مي‌گيرند

عكس‌هايي هستند

كه ترا ياد كسي، چيزي، حسّي، حرفي...

***

تا كي

در شعرهاي من

به‌دنبال خودت هستي؟

يك‌بار هم

در شعرهاي من

به دنبال خود من باش.

لطفاً مرا آهسته خواني كن!

***

برف پاك‌كن‌ها

از پس دلتنگي من بر نمي‌آيند.

***

هر روز مي‌روم

جايي كه دور مي‌شوم از خود

جايي كه دورتر.

***

سانت تا سانت گنجشك:

سيم‌هاي خيابان

تارهاي صدايم.

***

مي‌رنجد از نسيم

برگ اقاقيا.

***

مسافر گفت:

اگر در پيش رو راه جديدي نيست

وگر در خاطرت حرف گوارايي؛

نرفتن بهتر از رفتن

نگفتن بهتر از گفتن.

***

در عصر گرگ‌ها

معصوميت جواب نمي”«داد

ما هم شديم داخل آدم بزرگ‌ها.

***

باز يك روز ديگر:

قار قارِ كلاغان

خواب و خميازه بي”«دماغان.

***

اول به پنجره

ايمان بياوريم

بعداً براي منظره باران بياوريم.

***

باران صبحگاه:

دنيا تمام خيس

جز اين دل خسيس.

***

دوستت دارم اي باغ!

گرچه بر شاخه‌هايت

ميوه‌اي نيست جز زاغ.

***

باغي كه عطشان است

وام كشاورزي نمي‌خواهد

چشم انتظار بوي باران است.

***

پرواز، كنسل شد

يوسف به كنعان ماند

عشق زليخا خود بخود وِل شد.

***

جاده، هر روز همان

عشق، گويد كه: برو

عقل، گويد كه: بمان!

***

حتي اگر خلاصه شود چارسوي دشت

در پنجه‌هاي شير؛

آهوي من! نمير.

نويسنده : مهسا رضايي

منبع : سايت تبيان