تقويم

قلب مرا كه منقلب ِ خون جگر منم

تا حضرت انار به خون و به لب بكش

بال مرا به هجرت قمري روانه كن

دست مرا به سفره ي نخلت رطب بكش

در چرخ صوفيان ِ سيه مست ِ سُكر و ذكر

گلبانگ ِ كاشيان ِ مني يا كه خانقاه ؟

دف مي زني مرا كه ببين من خود ِ دفم

دور ِ مرا چو دايره ها با طرب بكش

تا حلقه هاي مولوي ات رقص ِ من شوند

صد بار از فراق ِ تو بيمار بوده ايم

بيمار بوده ايم كه پيشاني ام چه شد؟

پاي از ميان ِ كشور ِ تبريز و تب بكش

دست ِ مرا به محمل ِ عشقت بلند كن

روي ِ مرا به حاجي ِ آخر نشان بده

نام مرا به زمره ي ديوانگان بگو

امّا از اين صراحت ِ كبري عقب بكش

دف را بچرخ از لب ِ سرخت نفس بريز

در چشم هاي مست و حرامم هوس بريز

اين هفت خط شراب كمي هم ز تاك نيست

بي باك باش حضرت ِ حق را كه باك نيست

حق كثرت ِ انار ِ به سرخي كشيده شد

حق خاك بود و نار ِ به سرخي كشيده شد

من وحدت ِ خطوط ِ به معراج رفته ام

دار و ندار ِ باد ِ به حلّاج رفته ام

خون ِ شهيد ِ اوّل و ثاني كشيده شد-

تا من؛ شهيد ِ ثالث ِ رگ هاي خود شدم

با نسخ ِ من كرشمه و ريحان رسيده شد

كرّوبيان! بلاي ِ معلّاي ِ خود شدم

عيسي درون ِ قلب ِ تو معراج كرده است

نقّالي ِ تو را سر ِ حلّاج كرده است

ما بذر جز به صلح و مدارا نكاشتيم

بادي وزيد و حالت ِ ما را پريش كرد

تقويم ِ شمسي و قمري را گذاشتيم

تقويم ِ ما دلي است كه هجرت ز خويش كرد